Skuteczna rehabilitacja osób z autyzmem oraz ich społeczna adaptacja, gdzie autyzm rozumiemy jako: ,,odmienny od typowego sposób rozwoju człowieka, objawiający się różnicami w sposobie komunikacji, nawiązywania relacji, wyrażania emocji, uczenia się oraz różnorodnym schematem zachowań. Każda osoba z autyzmem jest indywidualnością, a wymienione wcześniej cechy mogą występować w różnym natężeniu” www.JIM.org
Autyzm jest obecnie diagnozowany w Polsce u 1 na 100 dzieci. Cel nasz chcemy osiągnąć poprzez propagowanie i realizowanie terapii wg Stosowanej Analizy Zachowania (terapia behawioralna). Specyfika zaburzeń funkcjonowania dzieci ze spektrum autyzmem, przede wszystkim w sferze kontaktów społecznych i komunikacji, stanowi ogromne wyzwanie dla rodziców, nauczycieli i terapeutów. Wiele tradycyjnych form oddziaływania terapeutycznego okazuje się nieskutecznych w zetknięciu z tak szerokim zakresem deficytów rozwojowych. Obecnie najlepsze rezultaty (o czym świadczą obiektywne badania) przynosi wcześnie podjęta, intensywna terapia behawioralna, oparta o założenia współczesnej teorii uczenia się. Behawioralny proces terapeutyczno – edukacyjny polega na kształtowaniu u dziecka jak największej ilości zachowań adaptacyjnych, które rozwiną jego niezależność i umożliwią mu efektywne funkcjonowanie w środowisku. Drogą do tego celu jest systematyczne wzmacnianie (nagradzanie) coraz bardziej zbliżonych do docelowych form zachowania. Jest to możliwe dzięki zastosowaniu ważnych dla dziecka wzmocnień (nagród). W terapii behawioralnej istotne jest ścisłe kontrolowanie sytuacji, w których zachowanie przebiega. Oznacza to, że należy w odpowiedni sposób wydawać polecenia. Kontrolowanie sytuacji polega na umiejętnym wprowadzaniu i wycofywaniu różnorodnych podpowiedzi (manualnych, wizualnych, werbalnych, itp.). Temu samemu celowi służy wprowadzanie do środowiska terapeutycznego wyraźnej struktury czasowo – przestrzennej.
Prowadząc terapię z dziećmi ze spektrum autyzmu konieczne jest rozbijanie umiejętności złożonych na bardzo drobne elementy składowe, z których każdy musi być uczony oddzielnie. Natomiast nowe umiejętności są dokładane do już istniejących (opanowanych). Z tego powodu Lovaas i Smith porównali nauczanie dzieci z autyzmem do budowania piramid.
Ostatecznym celem terapii jest nauczenie dziecka jak uczyć się od normalnego środowiska i jak oddziaływać na to środowisko, aby konsekwentnie przynosiło pozytywne rezultaty dziecku, jego rodzinie i innym ludziom.